Czym jest SAMR?

Załóżmy, że jestem nauczycielem tradycjonalistą (czyli do tej pory pijam czarną kawę w filiżance) i chcę wprowadzić nowoczesne technologie do mojego nauczania. 

Substitution - to po prostu przelanie tej samej kawy z filiżanki do przenośnego kubka termicznego. To nadal ta sama kawa, tylko miejsce jej umieszczenia inne. To miejsce nadal spełnia tę samą funkcję, czyli do niczego innego nie służy poza byciem pojemnikiem. Podobnie jak zadanie, w którym zamiast w zeszytach, poleci się uczniom pisać w edytorze tekstu. Wynikiem nadal będzie tekst, wyłącznie miejsce umieszczenia będzie inne.

Odważ się na lekcję o fake-newsach

Oto priorytet MEiN nr 8: "Wspieranie rozwoju umiejętności cyfrowych uczniów i nauczycieli, ze szczególnym uwzględnieniem bezpiecznego poruszania się w sieci oraz krytycznej analizy informacji dostępnych w Internecie. Poprawne metodycznie wykorzystywanie przez nauczycieli narzędzi i materiałów dostępnych w sieci, w szczególności opartych na sztucznej inteligencji." Ale jak się do tego zabrać?

Wielu nauczycieli przeraża temat fake-newsów i sztucznej inteligencji nie dlatego, że nigdy nie spotkali się z tymi zjawiskami, bo, jak wielu sądzi, boomerzy nie rozumieją współczesnego świata. Wbrew obiegowym opiniom współcześni 40-latkowie znają świat mediów masowych od podszewki. W końcu na oczach nastolatków z końca XXw. mass media umacniały swą pozycję, budując tzw. tabloidyzację i pop kulturę.

Z czego więc wynika strach w podejmowaniu zagadnień związanych z działaniem współczesnych mediów cyfrowych? Myślę, że przyczynia się do tego stereotyp odnoszący się do tzw. cyfrowych tubylców, którzy z założenia rodzą się ze smartfonem w dłoni, tym samym niby bez potrzeby tłumaczenia rozumieją wszystko, co wiąże się z mediami cyfrowymi w odróżnieniu od dinozaurów, jak przedstawia się między innymi nauczycieli. Do wstydu tzw. cyfrowego imigranta dochodzi lęk przed obniżeniem nauczycielskiego autorytetu, obawa przed niezrozumieniem obcych pojęć, czy nawet przekręceniem słowa w wymowie.

Poznajmy się na początku roku szkolnego

Zapoznanie z regulaminami, zasadami, procedurami, dokumentami szkolnymi, systemem oceniania, zakresem materiału przewidzianego do realizacji, diagnozy "na wejście", podziały na grupy - początek roku szkolnego, to solidna paczka urzędowych spraw.

Gdzieś pomiędzy nimi uśmiechają się do nauczyciela twarze trwające w oczekiwaniu. Mają nadzieję na ciekawie spędzony czas i chcieliby mieć pewność, że będą częścią czegoś ważnego - w końcu pamięć o chwilach spędzonych w szkole zostanie z nimi na zawsze.

Wspólnie w gronie Superbelfrów zebraliśmy garść sprawdzonych metod gotowych do zastosowania w pracy z uczniami i uczennicami.

Analiza lektury z Wakelet i Miro

Miro, to nowa nazwa dawnego narzędzia - RealtimeBoard (pisałam o wykorzystaniu już wcześniej), podobnie w przypadku darmowego narzędzia Wakelet (tutaj), które nieustannie rozwija swoje możliwości w kierunku #appsmashing, czyli tworzenia miejsca, w którym można animować aktywności z wykorzystaniem różnych, współdziałających aplikacji.

Postanowiłam zebrać pomysły związane z Miro (pod oknem kolekcji Wakeleta jest opis w j. polskim).

Budowanie społeczności uczących (się)

Zarazili mnie tym ambasadorzy Edmodo w 2011 roku. Zabawa w wykonywanie zadań, zbieranie punktów, odznak, kontakt z innymi z całego świata podczas cyklicznych edu-czatów na Twitterze. Zaczynały powstawać platformy edukacyjne i jakoś tak się złożyło, że latem wszystkie przeprowadzały aktualizacje (i szkolenia do nich) oraz różnego rodzaju edu-meetingi (tak, w Polsce również zaczynały zdobywać na popularności letnie Inspir@cje). Skostniałe środowisko potrzebowało spotkać się, czegoś nowego nauczyć, wykluć się z kokonów dzięki inspirującym, świeżym pomysłom, a twórcy narzędzi, w oczywisty sposób traktując często nauczycieli jak radosnych beta-testerów, odpowiadało na niewyrażoną podaż, dając okazję do różnych konferencji, szkoleń, edu-campów, edukacyjnych spa i tym podobnych.

"Dziady" krzyczące

Detale najpierw. Nie, najpierw złość. Takiego chamstwa już dawno na widowni nie widziałam. Ostatni raz chyba na spędzie gimbazy pt. "Lekcja w kinie". Krzyk Konrady podczas Wielkiej Improwizacji "Zamknij się, albo wyjdź! Zamknij się, albo wyjdź!" zostanie ze mną już zawsze. I jej samotność. I to, że nie było antraktu, bo może chcieli szybciej skończyć? Już dawno nie było mi tak żal czegoś, co z Konrady zawsze odchodzi, a co widziałam w jej po-gwałto-egzorcyzmowym zamarciu. Wydaje się podrygiwać w pustce, dlatego mota się jak niepotrzebny rekwizyt w rozproszonych chaotycznie scenach. Tu chamstwo na scenie zmieszało się z prostakami z loży. W pewnym sensie: przełamanie czwartej ściany.